ژاکلین ل. بیرد
ترجمه: مهندس سیروس لطفی
چرا امروزه ما شاهد نوآوریهای بیشتری نسبت به گذشته نیستیم؟ شاید علت آن باشد که خود ما هم نقشی در متوقف‌کردن نوآوریها ایفا می‌کنیم. بسیاری از مدیران آنچنان تمرکز بر حواشی داشته‌اند که نوآوریها عملاً به حاشیه رانده شده و هیچگاه به‌طور جدی کاوش نشده‌اند.
رهبران اغلب خواهان نوآوریها هستند اما در عین حال، نشانه‌هایی از رفتار آنها بروز می‌کند که افراد را از خلق و بکارگیری راه‌حل‌های نوین باز می‌دارد.
تابلوهای توقف خلاقیت
چهار تابلوی معمول توقف خلاقیت عبارتند از:
۱- همواره مطلع بودن
اگر می‌پندارید که همواره باید از همه چیز مطلع شوید عملاً نوآوریها را در هر زمان و هر مکانی از رخ دادن باز می‌دارید.
۲- همواره عضوی از یک تیم بودن
اگر شما فکر می‌کنید هر کس که با نظرات شما موافق نیست، عضوی از تیم نیست نتیجتاٌ شما ایده‌های منحصر به فرد را از ظهور منع می‌کنید چرا که در این صورت شما تنها ایده‌هایی را خواهید شنید که تاییدکننده نظرات تیم باشند. ایده‌های منحصر به‌فرد اغلب از اشخاص منحصر به‌فرد اظهار می‌شوند. پس به تعارضات و اختلافات ایده‌ها بنگرید و پذیرای ایده‌های نوین و منحصر به‌فرد باشید.
۳- عبور از کانال
اگر شما کانال‌هایی را خلق نموده و به دیگران اجازه نداده‌اید که از حوالی آنها حرکت کنند و یا خود، کانال‌های دیگری را خلق کنند نتیجتاٌ شما فرصت‌های حل مسائل را بدون تعریف مناسب یک روال مشخص گام به گام محدود کرده‌اید. موانعی که محتاج تأییدات (امضاءها) و توقفات متعدد هستند را بزدائید.
۴- تولید کردن و برداشت محصول
اگر شما تنها درپی نتیجه هستید چرا باید شخص ریسک‌پذیری را که در نگاه شما چندان اطمینان‌بخش نیست در تیم خود بپذیرید. پس اگر واقعاً طالب نوآوری هستید، علائم توقفی را که ایده‌های نو را متوقف می‌کنند از میان بردارید. بنابراین، ایجادکنندگان ایده‌ها را تشویق کنید نه فقط نتایج ایده را.
حال خودتان فکر کنید که کدام یک از علائم توقف را که در بالا توضیح داده شد باید از سر راه نوآوریها بردارید؟
و حالا با تمام سرعت به پیش
نوآوری معادل است با حاصلضرب “قابلیت خلق” در “میزان ریسک‌پذیری” و هنگامی‌که شما این فرمول را خوب درک کردید موقعیت‌های لازم برای شکل‌گیری نوآوریهای بزرگتر را خواهید شناخت.
“قابلیت خلق” عبات است از قابلیت ایجاد ایده‌های غیرمعمول. امروزه ما بیش از هر زمان دیگری نیازمند ایده‌های جدیدی هستیم که بتوانند مسیر حرکت را تغییر داده یا تبدیل کنند و بدین ترتیب انرژی‌ما را در آن راستا جهت بخشی کنند. “ریسک پذیری” نیز تا حدودی به معنای اجرای ایده‌های بدیع و تولید و ارائه سرویس‌های جدید است.
پنج کلید نو آوری
و اینک پنج راه برای اطمینان شما نسبت به ترغیب محیطی نوآورانه:
۱- به دنبال نوآوران باشید: نوآوران را بشناسید، از ایده‌هایشان بپرسید و به آنان گوش دهید.
۲- نسبت به پندارهایتان تجدید نظر کنید: پندار‌هایی نظیر: “من باید تمام ارقام را ابتداٌ داشته باشم” و یا “چه کس دیگری آنرا قبلاً امتحان کرده است؟” و یا “از کجا می‌دانیم که موفقیت‌آمیز خواهد بود؟” شما طبیعتاً نمی‌دانید، و این همان ریسکی است که در هر نوآوری وجود دارد.
۳- به افراد تیم خود قدرت و اختیار بدهید و آنها را عقب نکشید.
۴- تیم‌هایی را که قادرند ایده‌ها را محقق کنند گرد هم آورید: افراد نوآوری را که می‌شناسید گرد هم آورده و آنها را از جدیدترین ایده‌های خلاقانه مطلع نمائید. ضمناً از پشتیبانان خود بخواهید تا منابع لازم را برای تحقق ایده‌های بدیع تأمین نمایند.
۵- هرچه بیشتر از نوآوریها سخن بگویید. به طور معمول از نوآوریها صحبت کنید. فعالانه ایده‌های بدیع را در ارتباط با تولیدات، سرویس‌های بهتر و ارتقاء بهره‌وری جستجو نمایید.
بجای تسلیم شدن در برابر موقعیت‌های ناشناخته، خود و تیم خود را برای خلاق‌شدن به چالش کشیده و کمی ریسک‌پذیر باشید. این است فرمول نوآوری و موفقیت.
منبع:
Leadership Excellence, March 2006
نشریه تفکر متعالی شماره پنج – پاییز ۸۵
