بذرهای سبز را بکارید و زمین‌های خود را بهشت کنید (۹)
یکی از کارهایی که در تعالیم در ده‌ها سال گذشته انجام شده است، بازبینیِ ما نسبت به این دانشِ خاکی و خاکستری است.[۱] به عبارتی آگاهی بر ضرورتِ دریافتِ علمِ زنده و زنده‌ساز (هوالحیّ) در مقابلِ علمِ مرده و مرده‌ساز.
در اولین اعلام‌های تعلیماتِ آشکارِ عمومی در سال ۱۳۷۵ این موضوع یکی از اولین تأکیدات بوده که به وضوح در سخنرانی‌ها و در اولین کتاب هدایت الهی (تعالیم حق-۱) هم منعکس است…
و این یکی از روال‌هایی بوده که بارها و گاهی هر سال تکرار شده است…
اینکه بذرهای سبزِ علمِ زنده[۲] را گسترش دهیم؛ بذرهای آن را بکاریم و پرورش دهیم و از شوره‌زارها و مرده‌زارها (که گاهی به قبرستان تشبیه شده است) فاصله بیشتری بگیریم مگر بنا بر ضرورت‌ها.
باز هم مثل هر سال می‌خواهیم بذرهای سبز را بازیابی کنیم و در روح و ضمیر خود بکاریم؛ مراقبت و بارور کنیم، شاید بهشت ما برقرار شود. بهشت همان جایی (است) که قدرت تحقق خواسته‌ها برقرار می‌شود و آنچه می‌خواهیم واقع می‌شود…
باز هم می‌توانیم از اینجا شروع کنیم که کویرها و اطلاعات سوخته و خاک‌های مرده را شناسایی و از بذرهای سبز و یا احیاناً درختان سبزی که در درون ما هست تفکیک کنیم… ببینیم چه بذرها یا روییده‌های سبزی داریم و حتی چه بسا نقاط و موج‌ها و سیاله‌های آبی…[۳]
شرح و تفسیر آموزش‌ها…
نویسنده: پِریا (شباب حسامی)
از کتاب: سه نیروی بالایی در شش نیروی جهانی
[۱] این متن در ادامه متنی با عنوان «انواع دانایی؛ روایت ساده دیگر (۸)» آمده است. در آن متن نویسنده توضیح می‌دهد که «اینطور هم می‌توانیم بگوییم که ما انسان‌ها به طور کلی سه نوع دانش داریم. البته این تقسیم‌بندی ساده و خودمانی و در دسترس است. نوع اول، اطلاعات سوخته یا دانش خاکستر و خاکی است. این همان دانشی است که دنیا را از خود اشباع کرده، طوری که در زمان ما می‌گوییم عصرِ انفجارِ اطلاعات…» (و)
[۲] رجوع به متن «انواع دانایی؛ روایت ساده دیگر (۸)» (و)
[۳] رجوع به متن «انواع دانایی؛ روایت ساده دیگر (۸)» (و)
